🏏 Znaki Szatana I Ich Znaczenie

ZNAKI RECYKLINGU I ICH ZNACZENIE. Wiadomości. 2007-04-18 Dzień Ziemi pod znakiem recyklingu już w niedziel ę W najbliższą niedzielę, 22 kwietnia przypada Symbole satanistyczne to wszystkie znaki używane przez wyznawców Kościoła Szatana, związane z rytuałami i obrzędami tego wyznania. Tak jak w przypadku wszystkich innych symboli , stanowią narzędzie komunikacji i wyrażania idei oraz przekonań wyznawców Szatana . Wskazano 2 znaki zodiaku, które mają twardy charakter. Odważnie idą przez życie, bo wiedzą, że pokonają wszelkie przeciwności losu. Astrolodzy wskazali 2 znaki zodiaku, które mają twardy charakter. Zdaniem ekspertów często podejmują wyzwania i sięgają po to, o czym inni mogą tylko pomarzyć. Dowiedz się, o kogo chodzi i jakie Zapomniałam dodać, że efektem starożytnego pochodzenia symboli jest przywłaszczanie ich lub "pożyczanie" przez współczesne ugrupowania i organizacje. Jak już pisałam, chrześcijanie kiedyś zapożyczyli symbol pentagramu, przypisując mu zupełnie nowe znaczenie. Następnie sataniści przekręcili go o 180 stopni i nadali własne. Pierwsze znaki dotarły do Japonii poprzez Koreę na początku IV w. W języku japońskim występują 48902 kanji, ze względu jednak na tak wielką ich ilość, nie są w pełni stosowane przez Japończyków. Kanji nie dostarcza całkowitej informacji o znaczeniu słowa, ale przekazuje podstawowe znaczenie. Zwycięzca szatana. Ks. Czesław Galek. Wielkanocne dzwony obwieszczają triumf Chrystusa nad śmiercią, piekłem i szatanem. Liturgia Kościoła Okresu Wielkanocnego daje wyraz przekonaniu, iż Chrystus, a nie grzech i szatan, jest Panem historii. W Orędziu Wielkanocnym w Wielką Sobotę usłyszeliśmy słowa dotyczące Nocy Zmartwychwstania Nudne znaki zodiaku. Ich towarzystwo męczy wszystkich. Właśnie takimi słowami określa się osoby spod pewnych sześciu znaków zodiaku. Mówi się, że są w stanie zanudzić każdego, a zbyt Zobacz 1 odpowiedź na pytanie: Jakie są znaki szatana ? Główne znaki: - odwrócony pentagram (z dwoma "rogami" do góry, normalny pentagram to symbol kobiecości); - głowa kozła - pieczęć Babilonu (siedmioramienna gwiazda z dwoma rogami u góry) - pieczęć Salomona, gwiazda Dawida (symbol sztuk alchemicznych) - Septagram, Elven Star (symbol syntezy i mistycyzmu) - Gwiazda Chaosu SYMBOLE ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA. TE TRADYCJE I ZWYCZAJE POWINIENEŚ ZNAĆ! Wigilia. Święta Bożego Narodzenia to przede wszystkim wieczerza wigilijna. Ich nastawienie do świata często się zmienia, choć wewnątrz pozostają takie same. Szybko reagują na wszystko, co dzieje się wokół nich. Umieją przystosować się do otoczenia. Rak to znak kojarzony z wydrą. Uwielbia przebywać w wodzie, najchętniej spędza czas z rodziną i przyjaciółmi, a jeśli się zakochuje - to na całe życie. Dzięki głoszonemu słowu uwalniają ich z niewoli szatana i grzechu i wprowadzają do wspólnoty Ludu Bożego, aby i oni stali się nosicielami Chrystusa, jak osioł Niedzieli Palmowej. Interpretacja ta kładzie nacisk na kondycję adresata głoszonego słowa, odwołując się do symboliki osła, która również w kontekście współczesnych Aby się wypowiadać samemu trzeba znać znaki szatana.Jednemu podoba się Szpak a drugiemu kaczka. Będziemy kibicować Michałowi zawsze i życzymy mu wszystkiego najlepszego i wielkiej koqLWp. Skoro istnieje dobro, to musi być też zło. Według większości chrześcijan najwyższą formą tego pierwszego jest Bóg. Jego przeciwnikiem, który symbolizuje wszystko co najgorsze - Szatan. O tym upadłym aniele możemy przeczytać w Biblii i wielu przepowiedniach dotyczących czasów ostatecznych. Jedna z nich cieszy się ostatnio szczególną popularnością. Zobacz również: Kolejne dramatyczne wizje Krzysztofa Jackowskiego. Taki ma być 2019 rok Wielu interpretatorów tej świętej księgi uważa, że już wkrótce ludzkość ma doświadczyć ogromnego cierpienia - informuje Wszystko za sprawą diabła, o którym pisze św. Jan w Apokalipsie. Według badaczy oznacza to koniec „Tysiącletniego Królestwa Bożego”. Bardzo dosłownie mówi o tym dwudziesty rozdział. I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony - wynika z wizji, jakiej miał doświadczyć ewangelista. Portal przekonuje, że „tysiąc lat właśnie się dopełnia”. Oznacza to, że Szatan zostanie uwolniony i będzie mógł przez jakiś czas czynić zło. Wszystko po to, by nawrócili się ci, którzy jeszcze nie uwierzyli lub zwątpili w Boga. Zobacz również: Dramatyczna przepowiednia Benedykta XVI. Miał wizję na temat Kościoła A gdy się skończy tysiąc lat, z więzienia swego szatan zostanie zwolniony. I wyjdzie, by omamić narody z czterech narożników ziemi, Goga i Magoga, by ich zgromadzić na bój, a liczba ich jak piasek morski. Wyszli oni na powierzchnię ziemi i otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane; a zstąpił ogień od Boga z nieba i pochłonął ich - czytamy w wersetach 7-9. Ma z tego wynikać, że nie wszyscy doczekają sądu ostatecznego i powrotu Jezusa. Niektórzy zostaną zgładzeni „ogniem z nieba” za to, że dali się omamić Szatanowi. Według wielu interpretatorów Biblii - ma się to wydarzyć w najbliższej przyszłości. Zobacz również: Przerażająca wizja siostry Łucji o III wojnie światowej Na Soborze Watykańskim II przypomniano w Konstytucji o św. Liturgii „Sacrosanctum Concilium” (KL), że liturgia (tzn. celebracja Mszy Świętej, sakramentów, sakramentaliów, Liturgii Godzin, obchód roku kościelnego) jest wykonywaniem kapłańskiego urzędu Jezusa Chrystusa. W liturgii przez znaki widzialne, postrzegalne przez nasze zmysły, wyraża się i w sposób właściwy poszczególnym znakom urzeczywistnia się uświęcenie człowieka, a mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa, tzn., Kościół, którym jesteśmy, to jest Głowa ze swoimi członkami, wykonuje całkowity kult publiczny (por. KL 7). Chciałbym, abyśmy przyjrzeli się w tym artykule znakom występującym w liturgii i ich znaczeniu. Czym jest znak? Znak jest jakąś rzeczą lub czynnością zauważaną przez nasze zmysły i z chwilą gdy zostanie rozpoznana, kieruje myśl do tej rzeczywistości, która przynajmniej teraz nie jest dostępna. Są znaki: naturalne (związek między znakiem i rzeczywistością oznaczaną wynika z natury rzeczy, np. dym i ogień), umowne (ustanowione przez ludzi, np. drogowe, pismo na oznaczenie słowa), mieszane (są tu pewne elementy znaku naturalnego i umownego). Umowność nie jest dowolna, ale polega na pewnej analogii zachodzącej między znakiem a rzeczywistością oznaczaną. Na przykład skłon głowy, całego ciała jest umownym znakiem uszanowania drugiej osoby. Nie jest to oznaczenie czysto dowolne. Przez skłon głowy lub ciała rzeczywiście pomniejszamy siebie w sensie fizycznym, aby podkreślić wielkość i znaczenie drugiej osoby. Znaki liturgiczne są to znaki mieszane, mają element znaku naturalnego i jednocześnie są umowne, gdyż pochodzą od Chrystusa i Kościoła. W liturgii są też znaki zwane symbolami mówiące nam o łączności naszej ziemskiej rzeczywistości z Boską. Chodzi tu o sakramenty. Umowność w znakach polega na pewnej analogii między światem rzeczy materialnych i czynności ludzkich a światem nadprzyrodzonym, i działaniem Boga. Na przykład kąpiel, naturalny znak obmycia z brudu, przedstawia obmycie z grzechu i nowe narodzenie „z wody i Ducha Świętego”. Słowo wygłaszane przy obrzędach pozwala przejść od znaczenia czysto naturalnego do znaczenia religijnego. Słowo ma tu znaczenie kerygmatyczne (KL 33). Jaki jest sens znaku w liturgii? Człowiek — to ciało i duch. Do Boga idziemy za pomocą znaków. Chrystus był znakiem Ojca. Apostoł Filip powiedział do Pana Jezusa: „Pokaż nam Ojca. Czy nie wierzysz, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie (...) Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie” (J 14,10-11). Święty Leon Wielki papież mówił, że to, co ukazało się w Chrystusa, w Jego nauczaniu, w Jego dziełach, cudach, jest nadal w sakramentach. Mówił papież, że jeżeli św. Piotr chrzci, Leon udziela tego sakramentu, to czyni to sam Chrystus. On swoją zbawczą mocą jest obecny w sprawowanych sakramentach. Żeby zbawić się, trzeba spotkać Chrystusa. Spotykamy Go w znakach, w sakramentach, w liturgii. Chrystus działa nadal w znakach sakramentalnych, pod ich osłoną. Znaki w liturgii mają swoją funkcję, mianowicie: przypominającą, ukazującą, zapowiadającą i zobowiązującą. Weźmy np. pod uwagę sakrament chrztu. Sam chrzest przypomina nam chrzest udzielany przez św. Jana Chrzciciela, przyjęty również przez Chrystusa jako znak pokuty podejmowanej za nas. Chrzest Janowy był zapowiedzią naszego chrztu. Pierwsza formuła poświęcenia wody chrzcielnej przypomina nam znaczenie wody w historii zbawienia. Funkcja ukazująca rzeczywistość zbawczą i ją uobecniającą. W liturgii chrzcielnej widzimy czynność obmycia, polania główki dziecka wodą i słowa: „Ja ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. I tu rzeczywiście następuje nasze duchowe obmycie. Osoba chrzczona jest uwalniania ze zmazy grzechu pierworodnego, dorosła z grzechów osobistych, staje się dzieckiem Bożym, duchową świątynią, w której przebywa Bóg w Trójcy Świętej Jedyny. Charakter prognostyczny, zapowiadający znaku. Przyjmowany chrzest zapowiada nasz udział w liturgii niebiańskiej, nasze zbawienie, jeżeli będziemy spełniali zobowiązania przez nas przyjęte, a związane z tym sakramentem. Funkcja zobowiązująca znaku. Udzielamy chrztu małym dzieciom dlatego, że rodzice zobowiązują się do wychowania religijnego swojego dziecka, do doprowadzenia go do przyjaźni życia z Chrystusem, więc przekazania dziecku prawd wiary, zasad moralności chrześcijańskiej, nauczenia modlitwy, przygotowania do pełnego uczestnictwa we Mszy Świętej, do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Później, w miarę upływu lat, dorastania, sami ochrzczeni mają wypełniać zobowiązania związane z tym sakramentem, wyrzekania się zła, grzechu, szatana i wyznawania mężnego wiary. Chrzest również nas zobowiązuje do jego aktualizacji, tzn. uznawania Chrystusa za naszego Zbawcę i Pana. Oprócz znaków sakramentalnych są jeszcze znaki osobowe (np. biskup, prezbiter, diakon, zgromadzenie liturgiczne) i rzeczowe (świątynia, krzyż, ołtarz, chrzcielnica, tabernakulum, dzwony itp.). Znaki mogą być reformowane, zwłaszcza w tym, co jest z ustanowienia Kościoła. Trzeba zwrócić naszą uwagę na potrzebę wychowania do znaków, do ich rozeznawania. Na pewno chodzi tu o religijne wychowanie w domu. Rodzice mają być pierwszymi nauczycielami wiary. Tu w tej kwestii ważny jest problem wzajemnej miłości, życzliwości. Żyjąc, wzrastając w atmosferze wzajemnej miłości łatwiej poznajemy miłującego nas Boga. Dziecko na wzór dobrego, miłującego ojca rozpoznaje dobroć i miłość Boga lub „jej brak” — przynajmniej w odczuciu danej osoby, niekochanej przez swoich najbliższych. Kiedyś pewien student wypowiedział się na łamach jednego z tygodników, że trudno mu uwierzyć, że Bóg go kocha, bo jego ojciec nigdy go nie kochał, nie był dobrym człowiekiem. Więc wychowanie religijne, poznawanie Biblii, symboliki religijnej, katechizacja służą rozpoznawaniu znaków i ich znaczenia. Także w tym względzie pomaga uczestnictwo w życiu liturgicznym od najmłodszych lat, tu przykład rodziców, ich żywy i pełny udział w liturgii. Potrzebna też jest umiejętność obserwowania. Warto przypomnieć proponowaną przez sługę Bożego ks. prof. Franciszka Blachnickiego wyprawę otwartych oczu. W Konstytucji liturgicznej czytamy, że podjęto reformę liturgii w tym celu, „aby chrześcijanie podczas tego misterium wiary nie byli obecni jak obcy i milczący widzowie, lecz, aby przez obrzędy i modlitwy tę tajemnicę dobrze zrozumieli, w świętej czynności uczestniczyli świadomie, pobożnie i czynnie, byli kształtowani przez Słowo Boże, posilali się przy stole Ciała Pańskiego i składali Bogu dzięki, a ofiarowując niepokalaną Hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz także razem z nim, uczyli się samych siebie składać w ofierze i za pośrednictwem Chrystusa z każdym dniem doskonalili się w zjednoczeniu z Bogiem i wzajemnie z sobą, aby w końcu Bóg był wszystkim we wszystkich” (KL 48). Z powyższego więc wynika, że nasze uczestnictwo w liturgii, przede wszystkim mszalnej, ma być świadome (wynikające z przyjętego chrztu), czynne (znajomość znaków, udział w śpiewie, dialogach, postawach i gestach), pełne (przyjęcie Słowa Bożego i Eucharystii) oraz nasze uczestnictwo w liturgii ma łączyć się z tym, co jest poza kościołem, czyli z naszym życiem, codziennym postępowaniem (cdn.) opr. aw/aw "Lalka" jako powieść o straconych złudzeniach 78. Dlaczego \"Lalkę\" B. Prusa można nazwać powieścią o straconych złudzeniach? Bolesław Prus był głęboko rozczarowany rzeczywistością w latach, w których żył. Społeczeństwo polskie nie posiadało klasy, czy choćby środowiska, które byłoby zdolne pokierować rozwojem narodu. Pisarz uważał, że społeczeństwo jemu współczesne nieuchronnie zmier... Bogowie Olimpijscy ========BOGOWIE OLIMPIJSCY======================================================================= --------ZEUS------------------------------------------------------------------------------------- Zeus-syn Kronosa i Rei,wladca Olimpu,pan swiata Briareus-stureki olbrzym,sprowadzony przez Tetyde uwolnil skrepowanego Zeusa Horkios-przydomek Ze... Koncepcja homoestazy a) koncepcja homeostazy opiera się na założeniu, że organizm człowieka jest systemem otwartym, który mimo działających na niego bodźców utrzymuje równowagę (homeostazę). b) Homeostazę podzielić można na - materialna: ilość substancji w tkankach - procesualna: stałość procesów c) może być sterowana przez układ nerwowy lub hormonalny i zacho... Tragiczny los ludzki w "Antygonie", "Odprawie posłów greckich" i "Makbecie" W państwie Kreona panował terror kierowany przez absolutnego władcę. Tragedia społeczeństwa polegała na niemożliwości przeciwstawienia się władcy bez tragicznych konsekwencji - sądu skazującego wszystkich nieomal na śmierć. Także przedstawiciele ludu - rada starszych - nie mieli odwagi przeciwstawić się, będąc posłusznymi marionetkami. I w takic... Depozyt - cecha kontraktów terminowych Depozyt zabezpieczający i wezwanie do uzupełnienia Najważniejszą cechą kontraktów terminowych jest to, że nie musi¬my płacić całej kwoty, na jaką opiewa poszczególny kontrakt. Pokry¬wamy tylko jej część zwaną depozytem. Niewielu indywidualnych inwestorów mogłoby sobie pozwolić na kupno l0000 dolarów, pod-czas gdy przy otwieraniu poz... Stosunek chłopa do powstania w "Rozdziobią nas kruki, wrony..." Stosunek chłopa do powstania Żeromski przedstawia w tym utworze postawę ludu wobec powsta¬nia, reprezentowaną tu przez chłopa znajdującego ciało Winrycha. Autor nie potępia ludu za takie stanowisko, ale wskazuje jego źródła. Chłopi są warstwą niewykształconą, pod każdym względem zaniedbaną, żyjącą w nędzy. Nie mają świadomości, jaka j... Losy Wokulskiego jako pozytywisty Plan: w zamku. ocalały. sposobem na rozpoczęcie nowego życia. się w niewielkim miasteczku. budynku. pensjonatu dla uczniów pobliskiej szkoły. lokatorom pensjonatu i mieszkańcom miasta. swatania Wokulskiego. lekarza. sąsiadki. 11.... Sprawa młodości w "Odzie do młodości" Apologia młodości w \"Odzie do młodości\" Adama Mickiewicza. Okoliczności powstania: W roku 1815 Adam Mickiewicz rozpoczyna studia na Uniwersytecie Wileńskim. W 1817 roku Mickiewicz wraz z kilkoma przyjaciółmi ( Tomaszem Zanem, Józefem Jeżewskim, Franciszkiem Malewskim i Onufrym Pietraszkiewiczem ) zakładają Towarzystwo Filomatów (miłośników ... Krzyż to symbol chrześcijaństwa. Przypomina o męce i śmierci tych, którzy na nim zawiśli. Różnorodność chrześcijaństwa wiąże się z ilością przedstawień krzyża i możliwościami pojmowania go. Czy wiesz, w ilu formach jest przedstawiany ten znak? Krzyż łaciński W Rzymie krzyż był znakiem cierpienia i haniebnej śmierci złoczyńcy. Śmierć polegała na odpowiednim ułożeniu ciała tak, by był odczuwalny nacisk na klatkę piersiową, a w konsekwencji ukrzyżowany udusił się. Jedynym sposobem na wzięcie oddechu było unoszenie i powolne opuszczanie ciała. Skazaniec, który miał być powieszony na krzyżu, musiał najpierw wnieść poziomą belkę na miejsce, w którym dokonywała się egzekucja. Według badań historyków i archeologów Jezus nie niósł całego krzyża na Golgotę, tylko jego część. Sama belka ważyła około 50 kilogramów. To, jak dokładnie wyglądał krzyż Jezusa, wciąż pozostaje otwartym tematem. Jednak pamiętajmy, że najwcześniejsi chrześcijanie byli przekonani, że krzyż składał się z dwóch belek - pionowej wbitej w ziemię i poziomej, do której przybijano ręce. Krzyż łaciński jest najbardziej znanym symbolem chrześcijaństwa, który od razu jest kojarzony z postacią Jezusa Chrystusa. Monte Grappa, Włochy (fot. Luca Baggio / Krzyż grecki W odróżnieniu od krzyża łacińskiego krzyż grecki składa się z dwóch belek tej samej długości. Na jego planie były projektowane chrześcijańskie budowle sakralne. Architektura bizantyjska charakteryzowała się kościołami krzyżowo-kopułowymi. Kopuła znajdowała się nad miejscem przecięcia się ramion krzyża. W chrześcijaństwie jego wygląd miał symbolizować cztery strony świata, natomiast w wymiarze duchowym linia pionowa oznaczała łaski Pana, a pozioma działanie człowieka. Obecnie krzyż grecki można spotkać na herbie i fladze Grecji oraz Szwajcarii, jest również symbolem służb zdrowia, aptek, organizacji pomocy medycznej i charytatywnej (np. Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża). grecki krzyż na fladze Grecji (fot. fdecomite (Greek flag Uploaded by tm) [CC BY via Wikimedia Commons) Krzyż patriarchalny (kardynalski) Przypomina krzyż łaciński, jednak ma dodatkową jedną, mniejszą poprzeczkę. Symbolizuje ona tabliczkę, która według Ewangelii znajdowała się na krzyżu Jezusa. Na początku chrześcijaństwa używali go patriarchowie i arcybiskupi. Może być nim oznaczona świątynia, która podlega bezpośrednio władzy kardynalskiej z ominięciem władzy biskupiej. Krzyż ten jest pierwowzorem krzyża prawosławnego, któremu dodano poniżej jeszcze jedną belkę. Krzyż patriarchalny (biały, na czerwonym tle) w herbie Węgier Krzyż jerozolimski Pierwotnie używano go w Jerozolimie, która była zdobywana przez wyprawy krzyżowe. Krzyż ten symbolizuje pięć ran Chrystusa. Inne interpretacje wskazują na Jezusa i czterech ewangelistów, podobnie jak przy krzyżu greckim - na cztery strony świata lub też na Ziemię Świętą i cztery królestwa, z których wywodziło się rycerstwo i krucjaty. Dziś ten krzyż przyjmują pielgrzymi, których celem jest odwiedzenie Ziemi Świętej. Wtedy krzyż ten nosi nazwę Krzyża Pielgrzyma do Ziemi Świętej. Krzyż jerozolimski (Carlo Raso / / domena publiczna) Krzyż prawosławny Kościoły wschodnie i zachodnie uważają go za najbardziej autentyczną kopię Krzyża Pańskiego. Na zachodzie oznacza się nim cerkwie słowiańskie, stąd też przyjmuje nazwę krzyża słowiańskiego. Najpopularniejszy w prawosławiu krzyż ma osiem końców, a pod nim często jest umieszczany wizerunek czaszki. Według źródeł apokryficznych to czaszka Adama, bo właśnie pod krzyżem Jezusa miał znajdować się jego grób. Stąd też Golgotę nazywa się Miejscem Czaszki. Cmentarne krzyże prawosławne (fot. pixabay) Krzyż celtycki Powstał jako pogański przedchrześcijański symbol, ale obecnie jest akceptowany przez Kościół. Jest charakterystyczny dla chrześcijaństwa celtyckiego, był bowiem używany podczas ewangelizacji, a potem chrystianizacji Celtów. Jego znaczenie jest nieco kontrowersyjne, gdyż był używany w kontekście amuletów, niektórzy twierdzą wręcz, że to znak szatana. Jednakże takie same oskarżenia kieruje się ku krzyżowi św. Piotra. Przeczytaj też o irlandzkim lesie, który wyrósł... na kształt krzyża. Celtycki krzyż na miejscu kościoła św. Gordiana (fot. Chris Eilbeck [CC BY-SA via Wikimedia Commons) Krzyż papieski Mogą się nim posługiwać w swoich herbach papieże. Trzy poprzeczne belki symbolizują potrójną rolę papieża rzymskokatolickiego jako: Biskupa Rzymu, Patriarchy Zachodu i Następcy świętego Piotra. Może być nim oznaczona świątynia, która bezpośrednio podlega władzy papieskiej. Krzyż laskowany Znany również jako krzyż złączony. Jego ramiona symbolizują Chrystusa jako dawcę wszelkich łask. Występuje w herbie Kalabrii, regionu w południowych Włoszech. Krzyż liliowy To połączenie krzyża greckiego oraz wielkiej litery M. Oprócz Jezusa ukrzyżowanego symbolizuje Maryję, która uczestniczyła w Jego męce. Krzyż ten przybierał różne barwy: zielony był symbolem hiszpańskich zakonów rycerskich z Alcantary, a czerwony rycerzy z Calatravy. Chi Rho Jeden z najstarszych chrystogramów używanych przez chrześcijan. Składa się z nałożenia dwóch liter: Chi "Χ" i Rho "Ρ", czyli dwóch pierwszych liter, od których rozpoczyna się greckie tłumaczenie Imienia Chrystus - ΧΡΙΣΤΟΣ. Cesarz Konstantyn używał tego symbolu jako swojego godła. (fot. By (modified: Dbachmann) [CC BY ], via Wikimedia Commons) Różnorodność wyżej przedstawionych krzyży wynika z wielu form pojmowania Boga i głoszenia wiary. Rodzaje krzyży nie wiążą się tylko z wielokulturowością, ich kształt i symbolika mogą pochodzić również od świętych i założycieli zakonów. Oto przykłady: Krzyż świętego Andrzeja Jego pochodzenie jest ściśle związane z krzyżem, na którym zawisł święty Andrzej. Widnieje on między innymi na fladze Szkocji, a powszechnie spotykamy go na znakach drogowych przed przejazdami kolejowymi. Święty Andrzej był bratem świętego Piotra, stąd też oficjalne godło Stolicy Apostolskiej odwołuje się również do niego. Dwa klucze symbolizujące władzę przekazaną świętemu Piotrowi są ułożone na znak krzyża św. Andrzeja. Krzyż św. Andrzeja w Polsce jest również wykorzystywany do oznaczenia przejazdu kolejowego (fot. By Adrian Grycuk (Own work) [CC BY-SA pl], via Wikimedia Commons) Krzyż świętego Jakuba Święty Jakub Apostoł zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie głowy mieczem. Stąd też bierze się wygląd tego krzyża. Jego podstawą jest ostrze, a ramiona i górny koniec mają kształt lilii. Najczęściej przedstawia się go w czerwonej barwie na białym tle. Obecnie jest używany szczególnie przez pielgrzymów udających się do Santiago de Compostela, gdzie znajduje się grób świętego Jakuba. (fot. pixabay) Krzyż świętego Jerzego Jego pierwowzorem jest krzyż grecki, jednak poziome boki tego krzyża zostały wydłużone. Widnieje na fladze Wielkiej Brytanii, Gruzji i Genui. Legenda głosi, że święty Jerzy stoczył walkę ze smokiem, stąd też stał się on symbolem odwagi i waleczności. Ze względu na jego bohaterski czynustanowiono Wojskowy Order Świętego Męczennika i Zwycięzcy Jerzego. Krzyż św. Jerzego na fladze Anglii (fot. By Steve Webster [CC BY via Wikimedia Commons) Krzyż świętego Klemensa Święty Klemens był ceniony przez świętego Piotra i miał zostać jego następcą. Ponieważ był bardzo młody, nie miał na tyle odwagi, by podjąć się tego zdania. Po śmierci św. Linusa i św. Anakleta zmuszono go jednak do tego. Po 9 latach został wygnany z Rzymu i skazany na pracę w kamieniołomach na Krymie. Tam często brakowało wody. Gdy Klemens zauważył zwierzę kopiące w ziemi, podszedł do niego i zaczął robić dokładnie to samo. W tym momencie z ziemi wytrysnęło źródło, co sprawiło, że Klemens zyskał chwałę. Wydarzenie to stało się głośne, a Klemens uważał, że była to ingerencja Pana Boga. Przez swoje świadectwo ewangelizował robotników i niewolników. Nie spodobało się to cesarzowi i kazał go wrzucić do Morza Czerwonego z kotwicą powieszoną na szyi. Dlatego krzyż świętego Klemensa jest potocznie nazywany krzyżem marynarskim. (© Copyright Martin Addison / CC BY Krzyż świętego Piotra Historia krzyża nawiązuje do śmierci apostoła Piotra, który zawisł na krzyżu głową w dół. Krzyż ten jest profanowany przez satanistów, którzy wykorzystują go w swoich praktykach. Stąd też - niezgodnie z prawdą - jest czasem nazywany "krzyżem satanistycznym". Papież Jan Paweł II użył go podczas pielgrzymki do Izraela w 2000 roku. Ten gest stał się powodem licznych nieporozumień i oskarżeń o bluźnierstwo. Krzyż świętego Piotra widnieje między innymi na wieży kościoła luterańskiego pod wezwaniem świętego Piotra w Veitsiluoto w Finlandii (fot. RicHard-59 (Own work) [CC BY-SA via Wikimedia Commons) Krzyż Tau Kształt krzyża nawiązuje do greckiej litery Tau. W księdze Ezechiela (Ez 9,4) czytamy: "Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy i nakreśl ten znak TAW na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi". Stąd krzyż ten jest uznawany za znak odkupienia i pieczęć wybranych. Święty Antoni Pustelnik nosił z sobą laskę w kształcie tego krzyża, dlatego jest z nim kojarzony. (fot. Abraham Sobkowski OFM [Public domain], via Wikimedia Commons) Mieszkania i miejsca naszej pracy dekorujemy zwykle bliskimi nam obrazami, pamiątkami z wyjazdów rodzinnych czy przedmiotami, które trafiają do naszych domów jako przypomnienie egzotycznych wypraw czy wycieczek. Stają się dekoracją ścian, niekiedy z dumą pokazywaną gościom i odwiedzającym nasz dom. Czasem nawet nie potrafimy wyjaśnić, co oznaczają dziwne, nieznane nam i tajemnicze znaki i symbole, które widnieją na ich znaczenie jest tylko estetyczne, dekoracyjne i wspomnieniowe? A może niosą one ze sobą coś więcej? Symbolizm istnieje od czasu, gdy człowiek wynalazł sposób na przekazywanie innym swych myśli i uczuć. Ponieważ uczuciowość jest bardziej pierwotną funkcją psychiki, mającą swe korzenie w sferach nierozświetlonych przez świadomość, symbole najczęściej wyrażały ludzkie emocje. W historii rozwoju symboliki wyróżnia się symbole prymitywne, dosłowne, prelogiczne – wywodzące się z podświadomości, które służyły ludziom pierwotnym do przekazywania za pomocą zachowań (początkowo odruchowych) ich stanów psychicznych: zaniepokojenia, triumfu, głodu, sytości, gniewu itp. Na późniejszym etapie rozwoju pojawiły się symbole abstrakcyjne, służące logice, pozwalające posługiwać się pojęciami, których inaczej umysł nie byłby w stanie ogarnąć, np. w algebrze. Potrzeba przetworzenia stanów uczuciowych na konkretne przedstawienia tłumaczy stosowanie symboli np. w języku. O popularności symbolu decydowała, i nadal decyduje, głównie jego komunikatywność. Łatwo jest go zapamiętać i powiązać z konkretną ideą. Jest przekonujący, gdyż oddziałuje na trzy podstawowe sfery psychiki: poznawczą, emocjonalną i znaków Symbole mogą przyjmować bardzo różną formę: przedmiotu (sztandar), znaku graficznego (krzyż), gestu (palce w kształcie litery V), elementów stroju (sutanna), rodzaju fryzury (tonsura), plakietki („opornik” w stanie wojennym w Polsce), medalu itp. Charakter symbolu posiadają również pieśni i hymny (hymn narodowy) oraz słowa, hasła, slogany itp. Szczególnego znaczenia nabierają symbole w sferze życia religijnego. Są wówczas manifestacjami świętości, czyniącymi świat podatnym na doświadczenie transcendencji. Powstają przez „spotkanie” (gr. symballein) zjawiska świeckiego ze sferą sakralną, przy czym dochodzi wówczas do niedającej się ująć rozumowo istotowej wspólnoty na podstawie „mistycznego uczestnictwa”. Symbole objawiają sakralną strukturę świata, zamykającą się przed poznaniem rozumowym, lecz otwierającą swą właściwą istotę przed człowiekiem religijnym. Objawienie biblijne niekiedy używa także języka symboli. Izrael bowiem, podobnie jak inne ludy starożytnego Wschodu, nie posiadał precyzyjnych terminów, aby wyrazić swoje myśli. Użył więc obrazowego, symbolicznego języka, by wyrazić swoją „filozofię życiową”, a niekiedy, aby wyrazić największy swój skarb – objawienie Boże. Historia dostarcza licznych przykładów na częste i skuteczne używanie symboli. Świadczyć o tym może np. recepcja symbolu chrześcijaństwa – krzyża, czy też symbolu islamu – półksiężyca. Niektórzy Żydzi poszukiwali sił nadprzyrodzonych, rozmyślając nad szyfrem kabały. Niekiedy symbole spotykały się ze zdecydowaną wrogością. Pojawiały się grupy religijne, najczęściej sekciarskie, które odrzucały znaczną część tradycyjnej symboliki. Bruzjanie, sekta założona w XII wieku przez Piotra Bruisa, występowali przeciw wszelkim nabożeństwom, obrzędom i czci krzyża. Niezmiernie gwałtownie wyrażali swój sprzeciw, niszcząc ołtarze i kościoły. Przeszli do historii jako sekta anarchistyczna. Zdecydowaną deklarację negacji szeregu symboli, zwłaszcza związanych z kultem, złożyli Badacze Pisma Świętego. Jedna z zasad ich wiary brzmi: „Zrzeszenie nie uznaje kultu świętych, relikwii i wizerunków, gdyż jest to sprzeczne z nauką Pisma Świętego. Dla naśladowców Pańskich zbędne są wszelkie oprawy kultowe wyraźnie zakazane w Piśmie Świętym”. Podobną krytykę symboli chrześcijaństwa, kształtując jednocześnie alternatywną symbolikę, prowadzą Świadkowie Jehowy. Znamienne dla ich religijności jest odrzucenie symbolu krzyża. W czasach prezydentury Charlesa T. Russella krzyż był powszechnie uznawany nie tylko za narzędzie męki Pańskiej, lecz także za symbol zbawienia. Krzyż i korona („korona żywota”, Ap 2, 10) stanowiły znak rozpoznawczy ruchu Badaczy Pisma Świętego. Pojawiał się on na winiecie każdego numeru „Strażnicy Syjonu”, co najmniej do 1931 roku. Jeszcze książka Rutheforda pt. „Stworzenie” (wydanie polskie z 1928 r.) zawiera wśród kolorowych ilustracji obraz ukrzyżowanego Chrystusa. Prawdopodobnie zastąpienie krzyża „palem męki” nastąpiło po drugiej wojnie światowej, w latach czterdziestych lub pięćdziesiątych. Nowym symbolem uznawanym za symbol uniwersalnych wartości religijnych stała się krew. Według Świadków Jehowy, była ona święta „od zawsze”. Dlatego odkupienie mogło się dokonać tylko przez przelanie krwi. Jedyną przelaną krwią mogącą uratować życie jest krew Chrystusa. Wykorzystywanie każdej innej dla podtrzymania życia, czy to w formie pokarmu, czy też lekarstwa, jest uznawane za przestępstwo przeciwko prawu Bożemu i brak zaufania wobec planów i talizmany Zdecydowana większość grup religijnych wykorzystuje jednak możliwości drzemiące w symbolach. Z pewnością należą do nich liczne sekty i nowe ruchy religijne. Potrafią one dowartościować rolę udziału ciała, sugestywnych obrazów, gestów i innych materialnych aspektów obrzędowości oraz najprostszych form pobożności występujących w religijności ludowej. Dotyczy to zwłaszcza symboli językowych, przedmiotów oraz znaków przynależności do grupy religijnej. Symboliczne przedmioty to zarówno maski, obrazy, sztandary, budowle, jak i przedmioty drobniejsze, np. medale, medaliony, wisiorki, bransolety, pierścienie, kolczyki itp. Do symboli o dużym znaczeniu ideowym, a także niosących ogromny ładunek emocjonalny, należą amulety i talizmany. Amulety są przedmiotami magicznymi, wiele z nich przygotowuje się według zasady: „złe odstraszać złem”. Dlatego elementami amuletów są często rogi, zęby, kolce. Przed urokiem rzucanym przez „złe oko” ma chronić oko. Dlatego też często w amuletach można spotkać symbol oka lub agat (zwany „kamieniem ocznym”). Amulet nie jest wykonany przez człowieka, ale wywodzi się z natury. Bardzo powszechny jest niedźwiedzi pazur lub stopa zająca. Gdyby na amulety naniesiono jakieś napisy i gdyby zostały konsekrowane, przemieniłyby się w talizmany. Talizmany są przedmiotami zrobionymi przez człowieka, którym przypisuje się magiczną moc przynoszenia dobra lub zła. Mogą być wykonane z dowolnego materiału, chociaż niektóre uważa się za lepsze od innych. Na przykład talizman miłości, aby przyniósł możliwie największy efekt, powinien być wykonany z miedzi. Talizman zwykle posiada inskrypcje – słowa lub wzór. Szczególnie bogata w talizmany jest kultura Wschodu, stąd też sekty wywodzące się stamtąd obfitują w tego typu przedmioty symboliczne. Jednym z takich talizmanów jest starożytny chiński kwadrat magiczny Ho Tu, wywodzący się z taoizmu i konfucjonizmu. Znaczenie Ho Tu wiąże się z koncepcją pięciu żywiołów tworzących wszystko, co istnieje. Kropki białe oznaczają siłę yang, czarne zaś siłę yin. Środkowy pięcioelementowy znak symbolizuje Ziemię i zarazem centrum wszystkiego. Siedmio- i dwukropkowa góra to symbol Ognia, kierunku południowego oraz lata. Jedno- i sześciokropkowy dół symbolizuje Wodę, kierunek północny oraz zimę. Ośmio- i trzykropkowa prawa strona to Drzewo, kierunek wschodni oraz wiosna. Dziewięcio- i czterokropkowa prawa strona symbolizuje Metal, kierunek zachodni oraz jesień. Chińczycy wierzą, że znak ten w pełni oddaje charakter całego Wszechświata, a co za tym idzie – emituje pozytywne wibracje wprowadzające pożądaną równowagę tak wewnątrz człowieka, jak i w jego kręgu satanizmu Symbole przynależności do grupy religijnej mogą przyjmować postać: odpowiedniego stroju, przedmiotu, znaku graficznego, gestu powitania czy też tatuażu. I tak np. do zewnętrznych symboli satanistów należą: odwrócony krzyż – noszony w formie medalionu lub wyszyty na kurtce; wizerunki diabła lub kozła wymalowane na plecach czarnych lub granatowych kurtek; napisy o treści: „Ave Saraye”, „Salve Imperator Hades”, „Ave Satanos” lub nazwy zespołów muzycznych – satanistycznych, rękawiczki z obciętymi palcami. Znakami przynależności i stopnia wtajemniczenia są np. trzy odwrócone dziewiątki – symbol dziecka Szatana (Bestii), pentagram lub heksagram, trzy litery „F” (szósta litera w alfabecie), trzy koła połączone ze sobą, swastyka, trójkąt itp. Te znaki graficzne mają swoje znaczenie, znane przede wszystkim członkom sekt i grup religijnych. Pentagram – gwiazda pięcioramienna (często wpisana w koło), przedstawia głowę kozła. Każde z ramion wyobraża inny element wszechświata. Gwiazda symbolizuje ludzkość. Punktem szczytowym jest ludzkość sięgająca nieba, a punkty na dole to ludzkość stojąca okrakiem nad światem przyrody. Głowa kozła symbolizuje rogatą kozę Mendesa z mitologii starogermańskiej; kozła Baphometa, któremu rzekomo oddawali cześć templariusze; jeden ze sposobów wyśmiania ofiary Chrystusa – Baranka. Niekiedy ten znak przybiera postać gestu – złożenia dłoni na kształt rogów. Odwrócony krzyż zwany krzyżem południowym – wyśmiewa i odrzuca krzyż Chrystusa, niekiedy tłumaczony jest jako „cień krzyża na Golgocie”. Złamany krzyż zwany „pacyfką” – był znakiem pokoju, a w grupach okultystycznych wyobraża pokonanie chrześcijaństwa – złamanie ramion krzyża. Złamane „S” – noszone przez członków nazistowskich oddziałów śmierci, w grupach satanistycznych przedstawia błyskawicę i oznacza „niszczyciela”. Udjat albo wszystkowidzące oko – odnosi się do Lucyfera, króla piekła. Oko jest na wpół zamknięte i oznacza, że choć może się wydawać, że szatan nie obserwuje człowieka, on to jednak czyni. Poniżej oka jest łza, gdyż szatan „płacze” nad tymi, którzy są poza jego wpływem. Żuk skarabeusz – żuk gnojak w starożytnym Egipcie był symbolem reinkarnacji; jest to również symbol Belzebuba (szatana) – „władcy much”. Swastyka – symbol mający starożytne pochodzenie, pierwotnie przedstawiał cztery pory roku, cztery wiatry i cztery kierunki świata. Obecnie ramiona tego „złamanego krzyża” zostały przesunięte w przeciwnym kierunku, by przedstawić elementy lub siły zwracające się przeciwko naturze i harmonii. Symbol ten jest używany przez grupy neonazistowskie i okultystyczne. Uwaga na kontekst Przy interpretacji znaków i symboli należy bardzo uważać na pewną pułapkę, która się może z nimi wiązać. Dotyczy to zwłaszcza symboli, które są wieloznaczne. Bo np. tęcza jest zarówno symbolem ruchu gejowskiego, New Age, jak i znakiem przymierza z Bogiem. Sama obecność tego znaku niewiele więc mówi, gdy nie zwróci się uwagi na kontekst, w jakim występuje. Podczas jednej z pielgrzymek Jana Pawła II do Polski przygotowano dla Papieża tron, na którym wycięty był odwrócony krzyż. Z oburzeniem interpretowanie tego krzyża jako znaku szatana było zwykłym nadużyciem: odwrócony krzyż to – w kontekście osoby Papieża – przede wszystkim atrybut św. Piotra, który został ukrzyżowany na własną prośbę na odwróconym krzyżu, „głową w dół”, gdyż „niegodny się czuł umierać jak jego Mistrz, Jezus Chrystus”. Na jednej z dróg krzyżowych rzeźbiarz umieścił obok postaci dźwigającego krzyż Jezusa wizerunek sowy. Jest to symbol masonerii, ale też mądrości ludzkiej (obecny w wielu bajkach dla dzieci). Czyż w kontekście drogi krzyżowej najbardziej właściwa interpretacja nie dotyczy mądrości ludzkiej, zadziwionej Męką i Miłością Zbawiciela? Język symboli stwarza aurę tajemniczości i wiąże grupę religijną. Jest także najkrótszym komunikatem, znakiem rozpoznawczym, a także elementem agitacji, gdyż może wzbudzać zaciekawienie i rodzić pierwsze ważne pytania. Niekiedy wybór symbolu poprzedza wybór doktryny i rozpoczyna proces odejścia od własnych przekonań. Z pewnością wybór znaków i symboli, które nas otaczają, ma swe ważne znaczenie apostolskie: unaocznia wszystkim, komu naprawdę wierzymy i co dla nas jest istotne i ważne. W tym kontekście przesłonięcie obrazów religijnych i symboli, które są dla nas autentyczne, dekoracją z innych religii czy nawet nieznanych kultur ma jakiś sens? A może być zgorszeniem – propagowaniem błędnych, a nawet wrogich treści. Dlatego od wieków Kościół przypominał o „ascezie obrazów”, właściwym ich doborze. Zwłaszcza że bardzo łatwo jest poddać się „modzie”, wpływom i sugestiom związanym z nieznanymi sobie siłami i „ofertami”. Magia zakłada wiarę w niewidzialną rzeczywistość, której człowiek poddaje swoją osobę i swoje losy. Według Pisma Świętego, tą rzeczywistością nie jest Bóg, ale jakaś zła istota (por. Pwt 18, 12). Dlatego też w Starym Testamencie wielokrotnie spotkać można ostrzeżenia przed magią. Tak rozumiano pierwsze przykazanie: „Ja jestem Jahwe, twój Bóg… Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!” (Wj 20, 2-3). W magii bowiem dana osoba szuka pomocy u sił i mocy innych niż Bóg. Przeciw magii występowali prorocy, Ezechiel, Micheasz i Jeremiasz (Ez 13, 18-19; Mi 5, 9-13; Jr 27, 9; por. Wj 22, 17; Ml 3, 5; 2 Krn 33, 6). Również Nowy Testament zakazuje magii. Praktykujący magię są w niebezpieczeństwie utraty królestwa Bożego, chyba że odwrócą się od swego grzechu (Ga 5, 19-21; Ap 18, 23; 22, 15). Święty Paweł nazwał Elimasa, maga, synem diabła, pełnym przewrotności i zdrady, gdyż Elimas powstrzymywał szerzenie się Ewangelii i praktykował magię (Dz 13, 9). W Dziejach Apostolskich Szymon Mag praktykował magię, lecz pozazdrościł Apostołom, gdy zobaczył, że przez włożenie ich rąk ludzie otrzymują Ducha Świętego. Zaoferował im pieniądze w zamian za nauczenie go tej umiejętności. Święty Piotr odpowiedział na tę propozycję słowami: „Serce twoje nie jest prawe wobec Boga. Odwróć się więc od swego grzechu…” (Dz 8, 9-22). Praktykowanie magii i pójście za prawem Boga są nie do pogodzenia. Nie wszystko można kupić. Nie wszystko też co „ładne” i „dekoracyjne” służy dobru naszego domu. Autor jest kierownikiem Katedry Katolickiej Nauki Społecznej na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie.

znaki szatana i ich znaczenie